Ok Lieverd, I’m back…
Ik zal je heel eerlijk zeggen, ik had min of meer besloten hiermee te stoppen. Ik was niet zover de site uit de lucht te gooien maar ik had geen zin meer te schrijven. Ik keek van de week op de site en zag dat het 3 maanden geleden was dat ik een blog had gepost.
Ik zal eerst vertellen waarom. Ik heb in 5 jaar heel veel blogs gepost. Dit is nr 50. Ik ben soms heel hard voor je geweest, maar ook heel veel inzichten gedeeld waar jij en misschien ook anderen iets aan kunnen hebben. Ik kreeg de laatste tijd het gevoel dat je of niet meer kwam of je er een aversie tegen kreeg. Toen ik zag dat je je profiel prive had gezet, was het voor mij een optelsom en daarom besloot ik te stoppen. Het zijn natuurlijk aannames maar het voelde zo.
Na echt een hele lange tijd besloot ik van de week toch weer eens te kijken. Je hebt een andere naam en je profiel staat weer open. Dit was niet meteen de reden om weer te schrijven. De reden is dat ik in een aantal van jou blogs de onderwerpen terugzag waar ik over heb geschreven. Nu zou je kunnen zeggen dat het toeval is, maar ik geloof niet in toeval. Ik denk eerder inspiratie.
Wat ik eerder in de vorige blogs heb geschreven was dat ik je een kans wil geven eens te praten. Ik weet niet of je het aandurft of behoefte aan hebt, maar ik wil je in ieder geval de mogelijkheid hebben geboden en ik zie wel of je komt ja of nee. Dan moet ik natuurlijk een locatie kiezen, dat vind ik lastig want ik ken de omgeving nog niet zo goed. Ok, na een paar dagen nadenken weet ik een locatie. Wij zijn laatst in het gebied wezen wandelen waar jij regelmatig foto’s neemt. Niet in het bos bij jou woonplaats maar het grote natuurgebied bij jou vorige woonplaats U…. In dit natuurgebied staat één restaurant, voor zover ik weet tenminste. Als je vanaf jou oude woonplaats naar het gebied rijdt kom je erlangs. Voor het restaurant staan 2 kanonnen en een grote parkeerplaats. Ik wacht op je op de parkeerplaats in een grote zwarte Volvo, de laatste letter van het kenteken is een X. Als het mooi weer is zouden we kunnen gaan lopen of we kunnen in het restaurant gaan zitten. Zondag 7 januari om 10.00 uur sta ik daar. Ik wacht tot 11 uur. Ik neem een boek mee, mocht je niet komen dan besteed ik mijn tijd nuttig😊 Daarna ga ik nog even wandelen en om uiterlijk 12 uur ben ik terug bij de auto. Daarna vertrek ik. Het is helemaal aan jou of je komt. Het is ook helemaal aan jou of we daarna nog contact hebben of niet, als je komt. Jij bepaald! Hopelijk is het weer beter dan nu op dit moment. (Check de datum en tijd nog even vlak voor de afspraak, mogelijk dat ik deze nog verander indien nodig, als de datum onveranderd blijft gaat het door)
**Aanvulling. Het is nu 28 nov. Ik ben echt zo blij, echt enorm blij van jou blog van 15 nov. Mijn hart maakte gewoon een sprongetje. Heel goed lieve R❣️ focussen in het hier en nu en waar je naar toe wilt. Ik vind het echt fantastisch<3
En nog even iets over 7 jan. Dat je angst voelt alleen al bij de gedachte is heel begrijpelijk. Je hebt waarschijnlijk een onveilig gevoel bij alleen al het denken om naar deze afspraak te gaan. Je denkt er dan waarschijnlijk wel over om te gaan. Probeer dan niet toe te geven aan de angst gevoelens. Deze zijn er nl de oorzaak van dat je je zo eenzaam voelt. Ik heb 14 jaar angst en een onveilig gevoel gehad. Ik weet als geen ander wat dat met je doet. Je bent veilig bij mij. Diep van binnen weet je dat ook. Als je komt dan mag je steeds aangeven als je het gevoel ervaart en misschien ook andere belemmerende gevoelens, dan ga ik je helpen hoe met deze gevoelens om te gaan. Probeer niet toe te geven aan het automatisch programma van je lichaam. Dan wordt alles anders lieve R<3 Er gaan sws dingen veranderen met het fantastische besluit wat je hebt genomen<3**
Wat ik ook in vorige blogs heb geschreven is dat een vriendin bereid is jou verder te helpen. Zij is inmiddels afgestudeerd meditatie leraar, maar ze geeft o.a. ook klankschalen therapie. Ze is een ster in netwerken, maar kan ook prima alleen zijn en ze is net als jij vrijgezel. Zij wil jou graag jou mentor zijn in ruil voor dat jij voor haar foto’s maakt voor o.a. haar website/ social media. Ze woont 12km bij jou vandaan. Haar adres staat in onze gedeelde google drive map. In vorige blogs staat hoe je daar in kunt komen. Als je een klik met haar zou hebben, dan zou zij jou een enorme boost kunnen geven jou te helpen je leven een andere draai te geven.
Ok. Nu een onderwerp waar ik me nu heel bewust van wordt. Iedereen heeft hiermee te maken maar de meesten zijn zich nooit bewust. Wat vooraf ging. Ik heb me enorm verkeken in de tijd die nodig zou zijn ons hier te installeren. Ik dacht dat we binnen een maand de boel wel klaar hadden, maar we zijn nu 4 maanden verder en we zijn nog niet klaar. Hetgeen waar ik nu tegenaan loop is dat ik me moeilijk kan zetten tot werken. Hetgeen waarvoor we dit alles zijn begonnen. Ik vroeg me af waarom ik dit doe? Waarom vertoon ik dit gedrag, ik heb me 1,5 jaar voorbereid, dagelijks uren mee bezig en nu heb ik enorm moeite me ertoe te zetten. Ik ben aan het analyseren gegaan en ondertussen kreeg ik wat inzichten via filmpjes. Ik werk vanaf mei niet meer. Ik doe wel werkzaamheden hier de boel klaar te krijgen, maar sinds mijn operatie moet ik rustig aan doen. Ik ben dus een half jaar uit het werk proces. Ergens in een filmpje over het menselijk brein werd uitgelegd dat ons brein erg egoïstisch is. Het dient zichzelf en wil zo min mogelijk energie verbruiken. Het gaat zelfs zover dat het lichaam ondergeschikt is aan het brein. Dat is ook fysisch zo ontworpen. Als je onderkoelt raakt, schakelt het brein lichaamsfuncties uit om te zorgen dat het zelf genoeg energie krijgt. Het brein is ook zeer gevoelig voor dopamine en wil het liefst zoveel mogelijk plezier ervaren, het mijdt pijnlijke ervaringen.
Als je dus het brein als een apart iets gaat zien, apart van jou bewustzijn, dan heeft het brein het het meest van de tijd voor het zeggen. Bij mij is dat nu het geval met uit het werkproces zijn, de noodzaak voor werk is op de achtergrond wel aanwezig, maar ik kan het ook zonder werk wel een behoorlijke tijd uitzingen. Als ik nu kijk naar mijn brein, het wil zo min mogelijk energie verspillen en het ziet geen noodzaak. Bijkomend is nog dat ik best wel angst heb wat ik ga doen, mijn brein is geprogrammeerd pijn te vermijden, dus een extra factor. Toen zag ik een filmpje van Joel Beukers, een fitness trainer. Iemand had hem gezegd dat hij geen motivatie had om te trainen en vroeg hoe je dat dan kon krijgen. Zijn antwoord was: Who the fuck zegt dat jij motivatie nodig hebt om te trainen, je moet gewoon gaan!
Ik ben me nu veel meer bewust dat mijn brein, mijn onderbewuste het compleet voor het zeggen heeft. Ik heb dus heel weinig te vertellen en dat wil ik veranderen! Ik heb namelijk wel een missie te volbrengen. Ik start volgende week met weer oppakken van het sporten, ik neem een abonnement, eerst 2x opbouwend naar minimaal 4x per week. Ik moet ergens beginnen en dit is het makkelijkst lijkt me. Afspraken maken met mezelf en me daaraan houden.
Hoe is dit voor jou? In hoeverre ben jij je bewust van de eigen wil van je brein? In alle aspecten van je leven. Uit het verleden, het heden? Kun jij werken aan je doelen of werkt jou brein tegen jou?
Als je hierover na denkt heeft iedereen hier last van. Alleen de een heeft meer discipline dan de ander. Het helpt ook als het met de paplepel wordt ingegoten doelen na te streven.
Volgens dr Jordan is ons brein zelfs zo ontworpen dat wij doelen moeten hebben, zodat er stoffen vrijkomen die het brein nodig heeft goed te functioneren waar het voor is bedoeld. Als je geen doelen hebt, krijg je automatisch last van angst en depressie volgens hem.
Ik voeg een aantal filmpjes toe voor inspiratie.
https://www.facebook.com/reel/6799421540150358
https://www.facebook.com/reel/342013531700229
https://www.facebook.com/reel/687334413428490
Ik hoop dat je besluit te komen. En denk niet dat jij de enige bent die dit heel spannend vindt, mijn hart klopt ook in mijn keel alleen al bij de gedachte. Maar ik zal er staan hoe moeilijk ik het ook vindt.
Tot dan<3