Ik heb helaas niet het idee dat je hier nog regelmatig komt, maar iets zegt me dat ik dit moet blijven doen.
Ik heb 2 filmpjes en aan de hand hiervan wil ik je wat gaan vertellen.
Ik wil het gaan hebben over overtuigingen en welke invloed die hebben op ons bestaan. We worden niet geboren met overtuigingen, deze doen we op gedurende ons leven. Overtuigingen kunnen je dienen, maar vaker dienen ze je niet, zeker in onze huidige kritische maatschappij.
Heb jij vroeger leren fietsen met zijwieltjes? Deze wieltjes ondersteunde je om te leren je balans te vinden. Na genoeg oefenen werd het tijd de wieltjes eraf te halen en leerde je fietsen zonder de wieltjes. Na een val is het niet aan te raden de wieltjes weer te monteren, je gaat dan afhankelijk worden van de ondersteuning van de wieltjes. Is dit niet wat er ook gebeurd in het leven? Ja we hebben soms ondersteuning nodig, maar dan zouden we het zelf moeten doen. Dat is tenminste hoe het zou moeten zijn.
Het springt misschien een beetje van de hak op de tak. Maar moet nu even denken aan iets dat je schreef enige tijd geleden. Over dat je niet durfde te bellen. Ik zal je iets vertellen hierover. Ik heb de titel van het verhaal isolatie genoemd. Ik denk dat dat is wat je voelt; eenzaamheid. Als je je eenzaam voelt, voel je je ook een eenling; gevoel hebben om nergens bij te horen; leeg voelen; gevoel hebben nergens toe te doen. Dit gaat een heel eigen leven leiden, je gedachten gaan racen en deze willen antwoorden, jij wilt antwoorden. Daarom blijven we zoeken naar een uitleg waarom wij in onze situatie zitten en hier niet uitkomen. We vinden antwoorden in labels. Als we eenmaal een label hebben gevonden wat matched met zoveel mogelijk issues, hebben we het antwoord. MAAR, is daarmee de zaak afgedaan? Nee lijkt me niet, de frustratie blijft nl. Maar wat is nu dan wel het antwoord? Wat kun je concreet doen? Het antwoord zit zeer waarschijnlijk in een basisbehoefte die als kind niet vervuld is geweest. ERKENNING… Ik ga hier zo op door dmv een oefening.
Ik zal wat over mezelf vertellen. Om te laten zien hoe mijn wereld steeds kleiner werd. Voor mij was mijn leven voor de paniekstoornis redelijk “normaal”. Toen ik in deze stoornis kwam, durfde ik de deur niet meer uit. Het enige waar ik nog mee bezig was is met overleven. Ik dacht niet na over of mijn wereld zo klein werd dat ik niemand meer zag. Ik was alleen bezig met de stoornis en wat er toch mis met mij was. Ik wilde alleen nog maar thuisblijven. Thuis had ik het ook maar daar hoefde ik niet te vluchten. Als ik ernstige paniek kreeg ging ik met kleding en al onder een koude douche staan om niet flauw te vallen. Ik was doodbenauwd het bewustzijn te verliezen.
Ik kwam nergens meer. Bleef zoveel mogelijk thuis. Ik durfde niet meer naar mijn werk. Niet naar de huisarts, winkel, familie, nergens meer heen. En weet je wat er dan gebeurd in je brein? Het past zijn connecties aan en beperkt het en alles wat buiten die beperking komt voelt zeer ongemakkelijk aan. Alles wordt steeds moeilijker. Alles is een skill nl, communiceren met andere mensen ook. Hoe minder je dat doet, met een kleiner aantal mensen lopen je skills terug. Als je skills teruglopen, wordt je comfortzone kleiner en alles daarbuiten voelt spannend aan; als het langer duurt voelt het angstig aan; als het nog langer aanhoud voelt het onoverkomelijk aan.
Hoe ben ik dan weer iets gaan ondernemen? Ik ben gedwongen! Of beter gezegd mijn angst mijn baan te verliezen en in een uitkering te belanden was ook heel groot. Ik ben door iemand van HR dusdanig onder druk gezet dat ik wel moest. Ik was toentertijd heel erg boos op diegene, maar nu achteraf ben ik haar dankbaar. Ik heb doodsangsten uitgestaan op mijn werk en ben meerdere malen teruggevallen.
Maar even terugkomend op het bellen, het is een combinatie van bovenstaande factoren. Het probleem is, als je steeds geholpen wordt, dat helpt je niet, je komt steeds verder in isolatie. Het is goed bedoeld, maar het werkt als de zijwieltjes terugschroeven op je fiets. Zij zijn jou zijwieltjes en zo leer je nooit alleen te fietsen. Ondertussen ga je steeds meer je leven aanpassen aan je labels, want ik heb nu eenmaal…. Deze maatschappij is een labelmaatschappij. Vooral als we problemen ervaren waarbij gezegd wordt; ja, je zult het moeten accepteren; het zit je tussen de oren; je zult ermee moeten leren leven… en de laatste dooddoener; je moet het gewoon los laten. Het is allemaal tegen me gezegd, door professionals en eigenlijk zeggen ze hiermee; ik heb geen idee hoe ik je zou kunnen helpen. Vervolgens plakken ze je een label op waar ze mee zeggen dat je niet te helpen bent en dat je er maar mee moet leren leven.
De vraag is; ben je bereid verder te kijken als waar je huidige hulpverlening stopt?
Wat kun je nu doen? Wat je nodig hebt is hulp buiten de kleine cirkel waar je nu in leeft. Een heel andere aanpak. Ik ben door deze mensen ook niet geholpen, maar ben uiteindelijk door verder te kijken, zover als waar ik nu sta en ga over 6 weken de grootste stap van mijn leven nemen om de grootste en laatste beperkingen te trotseren. Nu hoor ik je zeggen; jij hebt makkelijk praten jij hebt geen… Ik heb andere labels geplakt gekregen als jij, dat klopt. Maar wat nu als je “beperkingen” een gevolg zijn van diverse niet vervulde basisbehoeften die je als kind echt nodig had je geaccepteerd en veilig te voelen? Zou dit voor jou een mogelijkheid kunnen zijn? Isolatie, eenzaamheid, geen erkenning en je nutteloos voelen doet iets belangrijks met je brein. Het activeert je reptielenbrein die verantwoordelijk is voor overleven. De neocortex draait overuren waardoor al je energie daar naartoe stroomt. Ik zal een paar bladzijden toevoegen uit het boek “Nonduale wijsheid”.
Ok, nu een oefening:
Als ik iets van je lees gaat het vaak over het niet krijgen van erkenning. Een label zoeken of krijgen is een vorm van erkenning. Ik wil je vragen te gaan liggen en je in te beelden dat je geen erkenning krijgt. Je krijgt opmerkingen als; werk je hier?; je ziet er wel heel normaal uit; kun je niet gewoon werken dan?; Voel eens wat er in je gebeurt? Waar voel je de pijn? En nu het belangrijkste , wat doet het met je ademhaling? Laat het nu eens opnieuw afspelen en adem nu met een diepe buikademhaling; adem door totdat het lichter wordt. Als het lichter wordt, ga dan eens terug in de tijd; ga zover mogelijk terug naar de eerste keer waarin jij als kind geen erkenning kreeg. Kun je deze situatie voor je halen? Wat voel je? Waar voel je de pijn? Wat doet dit met je ademhaling? Laat het nu eens opnieuw afspelen en adem goed door met een diepe buikademhaling; laat het steeds weer opnieuw afspelen en adem goed door, totdat het steeds lichter wordt.
Als je hier meer over wilt weten, dan kun je eens kijken op de website https://www.elenchis.nl/
Liefs xx
