Het is alweer een tijdje geleden. Ik had wel een aantal blogs geschreven maar niet gepost. Afgelopen weekend ben ik samen met C…. bij mijn vader en zijn vrouw langs geweest in een vakantiehuisje en werden wij beiden weer met de neus op de feiten gedrukt en weer geconfronteerd met het verre verleden. Wij gingen eigenlijk voor zijn vrouw. Zij is ongeneselijk ziek en wij hadden het gevoel dat ze wel wat wederhoor kom gebruiken. Mijn vader heeft haar inmiddels zijn ware aard laten zien, wij hadden haar gewaarschuwd voor het huwelijk, maar zij dacht dat ze hem wel kon handelen. Op een gegeven moment heb ik haar alleen gesproken en het heeft mij enorm gechoqueerd wat hij allemaal tegen haar had gezegd. Ik ga het hier niet vermelden want jij hebt hier niets aan. Maar wat ik wel met je wil delen is het energieniveau wat we ervaren hebben. Wij waren dit niet meer gewend, de invloed, de sfeer, gezichtsuitdrukkingen en energie die je voelt. Hier ben je je niet meer van bewust als je een lange tijd hier niet meer in leeft. Wij hadden beiden hoofdpijn en ik was zelfs misselijk van hun energie. Maar nu komt het; ik observeerde mij vaders gedrag en die van zijn vrouw en die van ons. Ik voelde weer de sfeer van vroeger en ik begrijp nu weer waarom jij in alles meegaat, er niet meer tegenin gaat. Omdat als je het wel doet, het altijd weer bij je terugkomt met een negatieve uitwerking, dat is wat je hebt ervaren. Normaal gesproken als je uit huis bent wordt dat minder, of als je afstand kunt houden zelf significant minder. Maar jou situatie is complicated. Door je stempels wordt je ook als zodanig behandeld.
Ik heb al je bestanden nog en vandaag luisterden we bij toeval een bestand. Het was een gesprek van jou met je ouders en je arts. We hebben het niet helemaal geluisterd, maar een paar bestanden korte stukjes. Jou arts hamerde in deze opnames erop bij jou ouders dat jij ook andere mensen moest meenemen naar deze gesprekken en dat jij je vooral eens moest begeven onder andere mensen buiten je familie. Je hebt denk ik wel 5 bestanden gestuurd met gesprekken met deze arts en iedere keer noemt hij dit weer en probeert hij jou ouders dit ook duidelijk te maken. Het grote probleem is dat jij onder de microscoop ligt. Iedere movement van jou wordt onder de loep genomen. Ik denk zelfs nog steeds op ongeveer hetzelfde niveau. Ik snap ook wel dat je het niet meer aandurft met mij. Ik had vandaag het gevoel van mijn kinderjaren dat ik nergens tegenin durfde te gaan. Mijn vader zijn vrouw zei vandaag. “zijn wil is wet”, en dat was toen ook zo. Het gebeurde allemaal zoals hij dat wilde en de geschiedenis herhaald zich nu weer en dit is bij jou ook zo. Jij durft nergens meer tegenin te gaan door ervaringen uit het verleden en met de situatie en constructie waar je nu in leeft is het ook moeilijk. Je gaf in je audios ook aan dat het je gigantisch frustreert dat je nergens bij betrokken wordt, dat je niet eens weet hoe je nu exact in dat huis was beland, je wist het gewoon niet omdat alles voor je besloten was. Je gaf aan dat je allerlei papieren moest tekenen maar niet eens wist wat of waar het over ging. Je gaf ook aan dat je met angst bent opgevoed, je moest maar niet langs het asielzoekerscentrum want er kon wel wat gebeuren. Je geeft aan dat ze altijd praten in de “we” vorm, alsof jij zelf helemaal niks kan. Dan het appartement waar je nu in leeft, dat is ook geregeld, ik weet zeker dat jij niet weet hoe. Er was een lange wachttijd… en de huur is normaal gesproken fors duurder dan je in jou situatie kunt betalen. Je hebt waarschijnlijk dan ook nog steeds geen inzage in je financiën. Alleen ik denk nog steeds dat jij wel geheel zelfstandig kan worden, maar dan moet je gaan doen wat je arts jou toen vertelde. Je kan dit niet samen met je ouders doen, die laten dit nooit toe. En omdat zij ook geen anderen in jou leven tolereren kom jij geen stap vooruit. Maar het blijft aan jou, jij bent de enige die een eerste stap moet nemen(naar gerichte hulp, want je kunt dit niet alleen), niemand kan dat voor je doen. Ik hoop dat je ooit de moed kunt verzamelen ons te contacten of misschien iemand anders die je kan begeleiden. Het kan echt, ik hoop dat je de moed niet opgeeft<3
Ik wil over een tijdje deze site omtoveren tot waar die voor bedoeld was. Misschien dat ik er nog blogs op schrijf maar ik wil in ieder geval foto’s gaan plaatsen. Ik hoop dat je je account nog eens openbaar zet. Misschien dat ik dan ook wat Unieke foto’s van jou erop kan plaatsen, heb je toch een beetje je eigen site. Ik heb even getwijfeld om hem toch op te zeggen want hij kost me €150,- per jaar. Maar op 1 of andere manier denk ik of heb ik het gevoel dat jij er toch ooit gebruik van kunt maken…
Liefs…